Nese te duhen...

JACQUES BREL

Në se të duhen
( S’ils te faut )

S’ke kuptuar gjë...

Në se të duhen trena për t’ia mbathur botës
E anije me vela që udhëtimesh të shpien larg
Për të kërkuar diell që t’a mbash në sy
E kengë që ti lehte mund t’i kendosh
atëhere ...

Në se të duhet agimi për të besuar të nesërmen
Dhe të nesërmen që të mundësh të shpresosh
Për të gjetur shpresën që të kap për dore
Për të gjetur dorën që ti ke braktisur
Atëhere ...

Në se do të dëgjosh rrëfime e fjalë të moçme pleqsh
Për t’u ngushëlluar për ato që s’ke bërë dot
Në se poezia për ty humbet vlerë e bëhet lojë
E në se jeta jote nuk është veç një pleqëri
Atëhere ...

Në se do të duhet pak mërzitje për t’u dukur i thellë
A rrëmujë qytetesh për të harruar çdo zhgënjim
E pastaj delikatesë për t’a ndjerë vehten të denjë
E pastaj zjarr e nevrik per t’u dukur i fortë trim
Atëhere...

Atëhere ti s’ke kuptuar asgjë ...

Mos e kthe koken...

Mos e kthe koken
(Philippe Soupault)

Shtriji krahet
dhe perpara teje veshtro
dhe vetem perpara teje
Eshte nje vend, vendi yne
qe ngadale afrohet
Hapat tane, sekondat tona
ngadhenjyen kete truall e kete fat
Ne mund te kapim ajrin
si nje zog
ne mund te prekim ate lume
ate drite qe kendon
per ne,
mund te murmuritim
me kete turme e kete det, me keto shtepi,
te murmuritim gezimin tone,
gezimin e te gjitheve, gezimin tend dhe timin.
Therrasim, degjojme
kete kenge te madhe
nga agimi deri ne muzg
kah fytyra e yllit tone
ja atje para nesh
vendi yne dhe jeta jone.
Mos prit me
hiq dore nga keqardhjet!
Ne qofte se nje here, vetem nje here
do ta ktheje koken
duke hapur duart do ta humbje
kete thesar qe eshte nje çast
nje çast i vetem
i kesaj kohe, i kohes sone.

Fundja, a eshte e mundur qe nje qenie njerezore te arrije ta kuptoje nje tjeter qenie njerezore ne menyre te perkryer?
Mund te harxhojme jashtezakonisht shume kohe dhe energji e te mundohemi shume per te njohur dike, por ne fund te fundit, sa i afrohemi esences se vertete te atij personi? Mund ta bindim veten qe e njohim dike tjeter shume mire, por a i dime vertet gjerat e rendesishme?
Murakami

Mos u zhduk...

Mos u zhduk... Duke u zhdukur nga mua,
e çmishëruar vetvetes ju zhduke.

Vetja jote kështu u tradhëtua
me pandershmëri prostitute.

Mos u zhduk... Të zhdukesh është lehtë,
të ringjallesh për tjetrin s’ka se si.

Vdekja të tërheq shumë thellë,
të vdesësh nuk është mënçuri.

Mos u zhduk. Harro hijen e tretë.
S’ka të tretë. Dy janë dashurive.

Bashkë do shkojmë në gjyqin e shenjtë,
kur gjaku t’na thërrasë për përgjigje.

Mos u zhduk... e kemi shlyer mëkatin,
fajtorë s’jemi ne, as damkosur.

Të denjë jemi unë dhe ti për të falur
në-mos-dashje ç’kemi plagosur.

Mos u zhduk. Të zhdukesh është çast,
por si do takohemi nëpër shekuj?

Ç’sozi kemi në botë, ti fantazmë
dhe unë? - Fëmijët tanë të qeshur.

Mos u zhduk. Jepma dorën tënde,
në të jam shkruar unë - i besoj sekretit.

Dashuria e fundit është e tmerrshme,
S’është dashuri, por frikë e humbjes së tjetrit.

Yevgeny Yevtushenko


Perktheu: Visar Zhiti

Them, bej...

Midis asaj që shoh dhe them,
midis asaj që them dhe nuk them,
midis asaj që nuk them dhe ëndërroj dhe harroj,
poezia.
Rrëshqet
midis po-së dhe jo-së
thotë:
atë që une nuk them,
nuk thotë
atë që une nuk them,
ëndërron
atë që unë harroj.
Nuk është një e thënë,
është një e bërë.
Është një e bërë
që është një e thënë.
Poezia
thuhet dhe dëgjohet,
është e vertetë.
Dhe porsa them:
është e vërtetë,
zhduket.
Mos është kështu me të vërtetë?

Ide e prekshme,
fjalë
e paprekshme:
poezia
shkon dhe vjen
midis asaj që është.
End pasqyrime
dhe i çend prapë.
Poezia
mbjell sy në fletë,
mbjell fjalë në sy.
Sytë flasin,
fjalët vështrojnë,
vështrimet mendojnë.
Dëgjoj
mendimet,
shoh
ato që themi,
prek
trupin e idesë.
Sytë
mbyllen,
fjalët
hapen.

Oktavio Paz

Neper te gjitha dyert ti me ike....

Nëpër të gjitha dyert ti më ike

Në të gjitha shkretëtirat më le



Në agim të kërkova dhe në mesditë të humba

Kudo që vajta ti nuk qe gjëkundi

Kush mund ta përshkruajë Saharanë e një dhome pa ty

Turmën e të dielës ku s’të ngjan askush

Një ditë më të zbrazët se moli që zgjatet në det

Heshtjen ku të thërras e ti nuk më përgjigjesh



Ti më le dhe njëherësh pranë meje ke mbetur

Më le gjithkund më ike nga sytë

Nga zemra e ëndrrave

Më le si një frazë e mbetur përgjysmë

Si një send i hedhur rastësisht si një karrige

Si një vend pushimi në të dalë të verës

Si një kartolinë e harruar në sirtar

Çdo gjest më shkëput nga ti

Si një gjethe që bie nga pema

Vështrimi yt mbi mua të gjorin

Qe një psherëtimë ku unë mungoja

Si nuk t’u dhimbs hija jote që te këmbët rrinte

Aragon
Përktheu: Anton Papleka